Afgelopen vrijdag spande het er nog om of ik groen licht van de fysiotherapeut zou krijgen en nu, zo’n 30 uur na mijn finish lijkt de endorfine nog steeds in mijn lijf te huizen! Hoewel, in tijden heb ik niet zo veel spierpijn gehad. Je had me vandaag de trappen van de Haagse Hogeschool moeten zien bestijgen en afdalen… het was geen gezicht. Maar alles binnen het normale want mijn knie heeft het gehouden! En dat was het belangrijkste.
Wat duurde het lang zeg voordat het eindelijk zo ver was dat ik van huis kon vertrekken die zondag. Doe mij maar halve marathons die om 11.00 uur beginnen, dan kan je niet zoveel meer nadenken van te voren en niet zo lopen stressen. Ik geloof niet dat ik de aardigste persoon des huizes was als ik er over nadenk… Bij de businesstent van de Haagse was de ontvangst hartelijk en kon je de inwendige en de uitwendige mens nog even laten verwennen door eten, drinken en massagemogelijkheid.
Het was er goed toeven aangezien het toch behoorlijk guur weer was op een tochtig Malieveld. De tien kilometermannen en -vrouwen gingen al van start en de mensen van de halve gingen met elkaar op de foto. Daarna toch me maar even naar buiten begeven voor 3 rondjes om de tent, brrrr gauw weer naar binnen! Een praatje aanknopen, maar niet zo gemakkelijk als iedereen zo’n beetje in zichzelf gekeerd wacht op wat komen gaat…
Naar de start en daar stonden we dan, toch vrij kort op de snelle Kenianen en andere snelle mannen en vrouwen. Een mooi privilege waardoor ik na het startschot in mijn enthousiasme toch sneller van start ging dan ik met mezelf had afgesproken… op naar het Vredespaleis en de lange lange Laan van Meerdervoort. Ik zag bekenden langs de route, zij mij pas als ik ze riep (ik was kennelijk nogal onherkenbaar in mijn groene HHS shirt...).
Ik wilde zo soepel en ontspannen mogelijk lopen en dan maar hopen dat mijn knie (of ledematen die er aan vast zitten) het zou toelaten naar de finish te lopen. Het ging boven verwachting. Bij de 10 wist ik al, het gaat gewoon goed komen. Geen centje pijn, genieten!
De mensen onderweg, de bands, de verzorgingsposten, droegen bij dat het een echt loopfeest was waar ik van kon genieten. Hoewel ik mezelf een paar flinke blaren onder mijn tenen liep die ik echt niet kon negeren (had ik maar niet nieuwe zooltjes in mijn schoenen moeten leggen) kon ik gewoon hard doorhollen en elke keer als ik dicht in de buurt van een muziekband kwam liep ik in mijn enthousiasme wat harder.
Eén heuvel zat er in het parcours, in Scheveningen. Ik liep er zo tegenop en haalde heel wat mensen in. Naar beneden was een kadootje, ik liet me gewoon gaan en had het gevoel dat het me niks kostte. Een paar HHS lopers liepen vlak voor me, ik had ze steeds in mijn vizier.
Mijn man, dochter en een geblesseerde (loop-)vriendin stonden strategisch opgesteld op de Badhuisweg met de nodige energiedrank en een druivesuikertabletje (= psychisch), want er zou geen verzorgingspost meer komen. De laatste kilometers fietste die vriendin met me mee. Ik voelde me al helemaal gelukkig. Nog meer bekenden langs de weg, geweldig! “De Haagse Tieten” waren al in zicht! Ik dacht nog even dat ik mijn PR er aan ging lopen maar was even vergeten dat de finish om de hoek lag i.p.v. waar de start was. Ik trok er nog een eindsprint uit en wauw wat voelde dat geweldig. 1.50.46, dat had ik niet verwacht. Ik was best een beetje trots op mezelf, 2 x 21,1 km. binnen een half jaar, 3 x naar de fysio en vandaag alleen een paar blaren. Het kan niet meer stuk.
Bedankt Peter en de rest voor de verwennerij, het was super.
