Ik ben goed op weg voor de CPC. En dat is mooi want een maand geleden zou ik dat niet op schrift hebben durven zetten…. Dat lag natuurlijk allemaal aan het weer. Dat is wel mooi. Je kan de vorst, de sneeuw en dus de gladheid lekker de schuld geven als het effe wat minder gaat.
Maar het gaat dus best goed en eigenlijk denk ik dat de weken waarin het me echt te glad was en ik “noodgedwongen” thuis op de bank zat, me wel goed hebben gedaan. Een beetje bezorgd dat ik er niks meer van zou bakken, dat wel, maar ook genietend van lekker niks.
Nou ja, niks, ik heb wel op ijzers gestaan. Je moet weten, ik ben een Friezin. Tja, dan ben je het schaatsen zo ongeveer wel aan je stand verplicht. Ik heb begin januari in 6 dagen 5 x op het ijs gestaan van de natuurijsbaan in Voorschoten. Heerlijk rondjes gedraaid. Telt toch ook wel als training. Maar met in mijn achterhoofd januari 2009, toen we ook een tijdje lekker konden schaatsen. Rottemerentocht, Twaalf Provinciëntocht, de Vliet op en neer. Maar het is net als met een weekje skiën: je doet het het hele jaar niet en dan opeens dagenlang vol erin! Nogal een aanslag op je lijf. En dus liep - of zeg maar schaatste ik - een jaar geleden een blessure op , die maanden in beslag nam om weer van te herstellen.
Nu ben ik dus volgens mij goed op weg. Getuige het feit dat ik vandaag meegedaan heb aan de Duinrell Cross, georganiseerd door Leiden Atletiek op een prachtige locatie in mijn eigen woonplaats Wassenaar. De strand-, duin- en heuveltrainingen die ik de laatste tijd heb doorstaan hebben wat opgeleverd want het ging prima. Dat geeft de (Wassenaarse) burger moed! Het waren 4 rondjes van 2,3 kilometer. Oorspronkelijk ging het parcours over het hoogste Duin van Zuid-Holland, maar die was er uit geschrapt wegens glijgevaar, want het was nog even lekker gaan sneeuwen vanochtend! Het parcours was daarom iets langer geworden, maar wel iets minder hoge duinen. Voor mij nog steeds aardige kuitenbijters maar het was heel erg leuk om te doen en ik genoot van het prachtige duingebied met een wit laagje.
Jammer dat er maar zo weinig deelnemers waren eigenlijk. Het was vooral een Leiden Atletiek-onderonsje geloof ik. Voordeel daarvan is dan weer dat je als dame al gauw iets presteert en ja hoor, ik mocht op het podium klimmen om de 3e prijs in ontvangst te nemen! Ik weet niet zeker hoeveel dames er waren, zou me niks verbazen als er maar 3 uit mijn categorie mee deden. Nou ja, ik heb in elk geval mijn inschrijfgeld er dik uit, aangezien de prijs een kadobon was van de plaatselijke sportwinkel. Mijn tijd weet ik niet, want ze zijn niet zo vlot met het op het net plaatsen van de uitslagen geloof ik. En ik was mijn horloge vergeten. Wat wel weer goed was, zodat ik gewoon ontspannen en op het gevoel kon lopen.
De benen voelen wel wat stijf nu, tevreden vlij ik mij neer op de bank om de Olympische 3 km. damesschaatsen te gaan bekijken. Hup Ireen!!!!
